Μία συνηθισμένη βόλτα με το ποδήλατο στο κέντρο της Αθήνας πριν ένα μήνα θα φάνταζε τρέλα. Η χθεσινή μου όμως βόλτα μου άφησε εικόνες που δε θα ξεχάσω ποτέ, εικόνες που δε θα υπάρξουν ποτέ στην ιστορία ξανά, μυρωδιές και ήχους μίας εγκατάλειψης και μίας πρωτόγονης επαφής με το περιβάλλον.
Η Πατησίων, ένας από τους κυριότερους οδικούς άξονες της Αθήνας, ήταν άδεια. Ελάχιστα μηχανάκια και αυτοκίνητα τη διαπερνούσαν. Ένα με δύο τρόλεϊ πέρασαν, μεταφέροντας ελάχιστους μασκοφόρους. Η πόλη φάνταζε για το ποδήλατο ευρωπαϊκή και φιλική συνάμα. Προχώρησα στην Ομόνοια και την πλατεία Κοτζιά, στην οποία είχαν κάνει κατάληψη μυριάδες περιστεριών. Τα ζώα εναρμονίζονται με την ησυχία και νιώθουν ασφάλεια στο αστικό περιβάλλον της απομόνωσης. Λες να κατέβουν και τα ελάφια από την Πάρνηθα; Περιμένεις λίγο μη ξετρυπώσει κανένα και συνεχίζεις. Είμαι στην Πανεπιστημίου. Ξετυλίγονται μπροστά μου σκηνές από την ταινία "Φθηνά Τσιγάρα". Η ταινία αυτή παρουσιάζει την Αθήνα των ονείρων μας, την Αθήνα που θα μας επέτρεπε να περπατάμε ανάποδα την Ακαδημίας χέρι χέρι με τη άντρα της ζωής μας. Την Αθήνα που θα έκλεινε με βία τα μπαρ, τα σκυλάδικα, τα κλαμπάκια και τις καφετέριες για να γεμίσει της ταράτσες και τα σπίτια με τέχνη. Την Αθήνα που κάθε σουρεαλιστής αυτού του κόσμου θα τη θεωρούσε την προσωπική του πνευματική Μέκκα. "Γινόμαστε συλλέκτες μοναδικών στιγμών" Είμαι στην πλατεία στο Μοναστηράκι. Κανείς. Τα "Αναφιώτικα" ήταν μονάχα κάτι ξεθωριασμένα σκαλοπάτια. Μήπως τελικά οι άνθρωποι ομορφαίνουν τα μέρη; Η Ανδριανού μία έρημη πλακόστρωτη οδός. Μερικοί ηλικιωμένοι ρέμβαζαν την Ακρόπολη, καθήμενοι στα λιγοστά παγκάκια έξω από τα κλειστά μαγαζιά. Στην Αρειοπαγίτου ακούγονται τα πουλιά που λαλούν ένα τραγούδι που με κάνει να σταματήσω και να κοκκινίσω μπροστά στην ομορφιά. Ίσως η πολυσυζητημένη αυτορρύθμιση της Γης να επήλθε για να μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο με καινούρια μάτια και αυτιά μέσα στην καταστροφή. Να μας θυμίσει ποια είναι η Αθήνα, όχι μόνο η Αθήνα του καλοκαιριού αλλά και η Αθήνα μίας γλυκιάς καταστροφής. Ενθυμούμαι να διαβάζω για τον λοιμό των Αθηνών, την περίοδο των Πελοποννησιακών πολέμων στην Αθήνα. Σε αντίθεση με τώρα, οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν αναπτύξει ανομική συμπεριφορά μπροστά στον θάνατο, καθώς πίστευαν ότι λόγω του επικείμενου θανάτου τους, δεν θα χαίρονταν τα προνόμια του ενάρετου πολίτη. Η ομοιότητα παρουσιάζεται στη μοναξιά του θανόντα. Σε τέτοιου είδους πανδημίες πεθαίνεις μόνος. Στην επιστροφή για το σπίτι, παρατήρησα τον φόβο σε πολλά ανθρώπινα πρόσωπα. Ο φόβος τελικά μας σώζει τη ζωή ή μας την παίρνει; Κυριαρχεί σιωπή. Ένα δείλι χωρίς τέλος. Ακούγεται από ένα μπαλκόνι μία μελωδία. Η μουσική γίνεται η λαχτάρα μας. "Αυτό δεν μπορεί να είναι παρά το τέλος του κόσμου, προχωρώντας"/Ρεμπώ
Commenti